Harouna Samaké is één van Mali’s beste kamale n’goni spelers. Nadat hij vele jaren in de band van Salif Keita speelde, werkte hij ook samen met o.a. Bassekou Kouyate, Blick Bassy, Djessou Mory Kanté, Zani Diabaté en Bela Fleck. Niet de minsten. Zijn optreden in Grounds was een waar genot.
Jo Harman trad op een zonnige zondagmiddag 26 februari op in LantarenVenster samen met Mike Mayfield op gitaar en Frank Montis op keyboards/piano.
Het concert begon met een paar solonummers gespeeld door Mike Mayfield, waarna de hoogzwangere Jo Harman en Frank Montis aansloten om het Trio compleet te maken. Het was een van de laatste concerten van Jo voor haar bevalling.
Ik vond het een mooi concert maar de volgende keer zie ik haar toch weer graag met voltallige bezetting van een band, want dat miste ik toch wel.
Gelukkig speelde ze nummers zoals I shall not be moved. De meeste nummers werden opgevoerd in een wat rustige soul, jazzy uitvoering. Al met al toch wel gepast gezien haar toestand. Al met een fijne zondagmiddagbesteding.
Vieux Farka Touré, de zoon van …, trad op in Bird Rotterdam en de Malinese gitarist maakte er een feestje van. Mali blues op zijn best. De Jimi Hendrix van de Sahara maakte zijn faam dubbel en dwars waar.
The Hello Darlins, tot voor kort een onbeschreven blad bij mij, maar sinds het Ramblin’ Roots festival in Utrecht ben ik ze gaan volgen. In Utrecht zag ik ze maar kort, kwam halverwege het concert binnenvallen, maar werd meteen al geraakt door hun prachtige muziek, harmonieuze vocalen (wat passen die stemmen mooi bij elkaar), humor en geweldige songkeuze.
Sindsdien ben ik ze zoals gezegd gaan volgen op social media en spotify en gisteren, 27 januari, zag ik ze opnieuw, in Koudekerk aan den Rijn. Een klein dorpje onder de rook van Alphen aan den Rijn. Het zaaltje waar ze speelden was heel klein, eigenlijk onooglijk, maar ja, het gaat uiteindelijk om de muziek en ja, die was prachtig.
Het was een prachtig optreden, Americana en Roots (eigenlijk een lelijk containerbegrip) in optima forma. Mooi opgebouwd, gelardeerd met mooie anekdotes, de nodige humor en ernst.
Middelpunt van de band is de zangeres Candace Lacina, een vrouw met prachtige stem en een ontwapende persoonlijkheid. Samen met haar partner en toetsenist Mike Little, vormt ze de kern van de band. In wisselende samenstelling treden ze met grote regelmaat op. Het zijn allemaal muzikanten die sporen allang hebben verdiend en dat hoor je ook vanaf. Maar wat ik vooral mooi vind is dat ze behalve knettergoed spelen, ook zoveel speelplezier uitstralen.
Gisteren speelden ze vooral nummers van hun debuut elpee ‘Go By Feel’.
Maar ook nieuwe songs werden gespeeld en ook enkele covers, zoals ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen. Heerlijk.
Twee nummers van The Hello Darlins wil ik er toch even uitlichten, nl ‘Aberdeen’ en ‘Still Waters’. Wat een prachtige persoonlijke nummers zijn dat met ook super teksten. Ze staan bij mij al de hele dag op.
Hou je van Americana, Roots muziek dan zou ik hun zeker gaan volgen of eens beluisteren op Spotify of zo.
De laatste dag van ESNS begon in de middag met een randprogramma van Excelsior Recordings bij OHK. Helaas Hallo Venray gemist, maar wel het optreden van Bob Uit Zuid en een stukje Nagasaki Swim. Heb me wel vermaakt, vooral bij Bob Uit Zuid vermaakte ik met zijn humoristische teksten teksten over bv. Karpers en Sint Bernardshonden :-).
Ik heb gouden hengels, En een dik pak voer, Dikke schub op de kant, Met de buik van een boer, Bob uit zuid, In een tent met een vloer, Mijn visschuur, Lijkt op de Carrefour, Shimano jas aan, Die met schaapswol gevoerd.
Na dit aperitiefje was het tijd voor het Noorderslag festival, de afsluiter van 4 intense dagen vol met muziek.
Genoten van de vele optredens, maar 4 dagen muziek hakte er toch wel in, dus halverwege toch wel een serieuze dip 😉
Di-rect legde een gloedvolle, bij vlagen bombastisch show neer. Ze bewezen dat ze de top-act van Nederland zijn op dit moment. Maar het meest genoot ik toch van Nusantara Beat. Heerlijk dansbare muziek. Het was onmogelijk hier stil te blijven staan. Voor de rest heb ik het festival ervaren als een live spotify-playlist van nieuwe Nederlandse muziek en daar is niets mis mee.
Moe maar voldaan kijk ik terug op 4 heerlijke dagen vol muziek.
Dag 3 begon al vroeg. Om 11 uur een wandeldate met Tim Knol. 7 km struinen door Groningen met om de paar kilometer een stop met live-muziek met gasten. Hoe leuk was dat. Echt van genoten.
Na een kort intermezzo bij familie startte ik de avond met Steeby & the Better Days. Steeby is een Groningse rapper die hiphop combineert met jazz en funky invloeden. Erg leuk om naar te luisteren.
Na Steeby ging ik naar Monsieur Doumani uit Nicosia. Nicosia associeer ik meteen met een mandoline. Nou dat cliché klopt niet helemaal. Het was nl een tzouras en deze klonk niet echt zacht. Interessant was het wel.
Van Monsieur Doumani naar de volgende act was letterlijk een kleine stap. In de Akerk trad Latanya Alberto op. Een Nederlandse zangeres. Neo soul gecombineerd met r&b en jazz. Niet onaardig maar niet echt spannend, dit in tegenstelling tot haar outfit.
Robin Kester was de volgende act die ik bezocht. Dit was toch wel één van de positieve verrassingen op ESNS. Wat een heerlijke muziek.
het programma omschreef haar muziek als volgt
Robin Kester’s sound is a dreamy blend of a gentle, beguiling voice and experimentation with retro guitars, vintage synthesizers and an antique vibraphonette.
Het laatste concert op de avond was van The Jordan. De nieuwe band van de voormalige zangers van Caro Emerald, Caroline Van der Leeuw. Lekker in het gehoor liggende popsongs, waar ze zo mee naar het Songfestval kan gaan of de soundtrack van James Bond kan vertolken.
Dag 2 begon verrassend goed met een prachtig optreden van de Spaanse Queralt Lahoz. Heerlijke dance met duidelijke Andalusische invloeden. En wat een stem. We waanden ons een beetje in zo’n Spaanse Netflix serie. Het lange wachten in de rij voor de Stadsschouwburg werd beloond.
De volgende act lag vlak naast de schouwburg, in het Praedinius Gymnasium. Lekker zo’n ouderwets schoolgebouw midden in de stad.
Planeta Polar zette de aula op stelten. Wat een heerlijke, energieke feestband uit Litouwen. Oost Europa ontmoet de latin music. Zo zou je het beste kunnen omschrijven. Of zoals ze het zelf zeggen ‘Puro Carnaval’.
De volgende band die we zagen was iets totally different. Yo Diablo uit Spanje. 2 mannen, gitaar en drums. Distortion regelmatig aan en rammen maar. Rockende en licht hypnotiserende muziek. Knap dat deze 2 mannen als een hele band klinken.
Na dit Spaanse geweld liepen we naar Keg. Op papier zag het er goed uit, in de praktijk viel het voor ons tegen een beetje tegen. Zoals het programma al aangaf, a ‘fine line between the angular throb of contemporary post-rock sensibilities and a timeless necessity for harmony and meticulous songwriting.’
Need I say more.
Het laatste optreden dat we bezochten lag weer aan de andere kant van de binnenstad (je legt flink wat meters tijdens dit festival). Bnnyhunna.
Ik had me hier erg op verheugd, maar wat een tegenvaller. Het had alles in zich om een mooi concert te worden. Veel elementen in zijn muziek waar ik van hou, maar het kwam totaal niet uit de verf.
Kortom, een wisselende dag gisteren, een goed begin en een tegenvallende afloop. Op naar dag 3.
4 dagen ESNS in Groningen. Het moest er een keer van komen. Onderdompelen in al het nieuwe wat Europa te bieden heeft aan popmuziek.
Hoe maak je in godsnaam een keuze uit de honderden artiesten. Het is niet te doen. Het is onmogelijk al die artiesten te bezoeken, bovendien zijn ze voor mij ook een onbeschreven blad. Ik laat me dus maar verrassen, met één kanttekening, ik laat me wel leiden door genres die ik leuk vind.
De eerste artiest die ik zag was Caleb Kunle. Heerlijke soulvolle muziek van deze van oorsprong Nigeriaanse artiest. Een mooi begin van de avond. Alleen jammer van het luidruchtig pratende publiek. Dat zou toch echt verboden moeten worden.
De tweede act die ik bijwoonde was Ayom. Ayom speelde een vrolijke mix van Braziliaanse, Angolese en Kaapverdische muziek, met mediterrane invloeden. De band bracht warmte in de koude Groningse avond.
Na Ayom dook ik nog even de tent ernaast in om een vleugje Merol mee te nemen. Natuurlijk viel ik middenin ‘Hou je bek en bef me’ binnen. Merel wist de tent goed mee te krijgen. Leuk om te zien.
Hierna ging ik naar Jembaa Groove. Het hoogtepunt van de avond. Prachtige dansbare West-Afrikaanse muziek van deze band uit Berlijn. De zaal ging uit zijn dak. De 3 kwartier was te kort voor deze spetterende band.
Na dit hoogtepunt bezocht ik nog even Huize Maas om de Schotse band Gallus mee te maken. Dat was wel een contrast met de vorige band. Maar geinig om even te beluisteren. Gallus heeft inmiddels wel een live-reputatie in Schotland en dat maakten ze zeker waar.
De laatste band die ik bezocht was Takeshi’s Cashew uit Oostenrijk. Een bonte mengeling van krautrock, cumbia en afrobeat.
De nacht was inmiddels begonnen. De vismarkt lag er nat bij. Voelde me weer even 24, maar de realiteit was dat ik net 59 was geworden….
Inmiddels vaste afspraak tijdens het eerste weekend in juli, het Afrikafestival in Hertme.
En wat was het dit jaar weer een mooi festival. Genieten van de mooie muziek, mooie mensen, lekker eten en een uniek festivalterrein, rondom een klein openluchttheater in het Twentse dorpje Hertme.
ik heb vooral genoten van de optredens van de Zuid-Afrikaanse Zoë Modiga en van de spetterende Elida Almeida uit Kaapverdië.
Maar ook alle andere optredens tijdens het festival mochten er zijn.
Hieronder een impressie in beeld. Meer foto’s zijn te zien op Flickr.
Grolloo, een stil en landelijk dorpje in het mooie Drente, was voor de 5e maal omgetoverd tot blueshoofdstad van Nederland. De kenners kennen dit dorpje natuurlijk van de Nederlandse blueslegende Harry Muskee (Cuby) en is nu vooral ook bekend van de kaarsenmagnaat Johan D. Johan is één van de initiatiefnemers van dit prachtige festival, maar is door bekende redenen, uitgesloten van de organisatie en ik ben het daar wel mee eens.
Wij waren er dit jaar ook bij en we hebben genoten van de sfeer, de festivalcamping en de muziek.
Het begon voor ons op woensdagmiddag. De tent opzetten, lekker eten in het dorp en alvast in de stemming komen met een bluesoptreden op de camping.
Elke ochtend begon met een stevig ontbijt op de camping. Mooi om te zien hoe goed ze dat hadden geregeld op camping. De honderden gasten werden efficiënt voorzien van brood, kaas, eieren, zoet- en vleeswaren, iets te slappe koffie en een vruchtendrankje. Top geregeld.
Daarna werd het tijd voor een mooie ochtendwandeling door het mooie Drentse land. Iets wat de komende dagen steeds hebben herhaald.
Het Holland International Bluesfestival (HIBF) was de reden waarom we naar Grolloo gingen. Dit jaar was het een driedaags festival met een mooie line-up.
De programmering voor de dag 1 zag er als volgt uit. Ik licht mijn favoriete optredens nog even een klein beetje toe.
Het bluesfestival kende een heerlijke sfeer en elke dag toch net iets anders. Je moet hier niet komen voor het jonge en energiek publiek. Met mijn 58 voelde ik me nog steeds jong tussen de festivalgangers. Vooral de eerste 2 dagen. Op dag 3 waren er gelukkig toch meer jongeren aanwezig.
Het weer was goed, de drank vloeide rijkelijk en het eten was prima (als je tenminste geen veggie bent)
De combinatie van het fijne gezelschap, mooie muziek, de gemoedelijke camping en het mooie weer zorgde voor een fijne en geslaagd festival.
Meer foto’s zijn te zien in mijn Flickr album.