Americana

The Hello Darlins

The Hello Darlins

The Hello Darlins, tot voor kort een onbeschreven blad bij mij, maar sinds het Ramblin’ Roots festival in Utrecht ben ik ze gaan volgen. In Utrecht zag ik ze maar kort, kwam halverwege het concert binnenvallen, maar werd meteen al geraakt door hun prachtige muziek, harmonieuze vocalen (wat passen die stemmen mooi bij elkaar), humor en geweldige songkeuze.

Sindsdien ben ik ze zoals gezegd gaan volgen op social media en spotify en gisteren, 27 januari, zag ik ze opnieuw, in Koudekerk aan den Rijn. Een klein dorpje onder de rook van Alphen aan den Rijn. Het zaaltje waar ze speelden was heel klein, eigenlijk onooglijk, maar ja, het gaat uiteindelijk om de muziek en ja, die was prachtig.

Het was een prachtig optreden, Americana en Roots (eigenlijk een lelijk containerbegrip) in optima forma. Mooi opgebouwd, gelardeerd met mooie anekdotes, de nodige humor en ernst.

Middelpunt van de band is de zangeres Candace Lacina, een vrouw met prachtige stem en een ontwapende persoonlijkheid. Samen met haar partner en toetsenist Mike Little, vormt ze de kern van de band. In wisselende samenstelling treden ze met grote regelmaat op. Het zijn allemaal muzikanten die sporen allang hebben verdiend en dat hoor je ook vanaf. Maar wat ik vooral mooi vind is dat ze behalve knettergoed spelen, ook zoveel speelplezier uitstralen.

Gisteren speelden ze vooral nummers van hun debuut elpee ‘Go By Feel’.

Maar ook nieuwe songs werden gespeeld en ook enkele covers, zoals ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen. Heerlijk.

Twee nummers van The Hello Darlins wil ik er toch even uitlichten, nl ‘Aberdeen’ en ‘Still Waters’. Wat een prachtige persoonlijke nummers zijn dat met ook super teksten. Ze staan bij mij al de hele dag op.

Hou je van Americana, Roots muziek dan zou ik hun zeker gaan volgen of eens beluisteren op Spotify of zo.

Dagje Rotterdam

Dagje Rotterdam

Van alle Nederlandse grote steden ben ik het liefst in Rotterdam.  Elke keer weet ik weer verschillende plekjes te vinden die de moeite waard zijn. Dit keer was het de omgeving van het Hofplein. Zeker in de namiddag een spannende omgeving. Licht unheimisch…

In de avond sluit ik dan vaak af met een concert, dit keer van Eilen Jewell en haar band. Prachtig optreden dit keer met meestergitarist Jerry Miller.

Hiatt tijdens Take Root 2008

Hiatt tijdens Take Root 2008

Hiatt was ok, maar de rest viel toch een beetje tegen tijdens Take Root in Groningen. Twee namen die mij konden bekoren waren Annie Keating en Dan Bern & Paul Kuhn, die sterk deden denken aan de jonge Dylan.

Jammer was dat ik David Olney niet kon bekijken. De organisatie had hem in al haar wijsheid naast John Hiatt geprogrammeerd. Een andere keer dan maar weer.

Take Root Festival in Groningen

Take Root Festival in Groningen

Afgelopen zaterdag vond in Groningen het 10e Take Root Festival plaats. Het festival voor zoals ze zelf zeggen ‘Past, present and upcoming American Music’. Maar meteen met het slechte beginnen. Het geluid in de Grote Zaal was abominabel. Keihard, te veel galm bij het zingen, Drums die te hard waren afgesteld. Kortom, dat was de plek waar je niet moest zijn. Daarom hebben we de aandacht maar verlegd naar de kleine zaal en daar waren weer mooie optredens.

Willard Grant Conspiracy was vervreemdend, maar wel mooi.

Chip Taylor en Carrie Rodriguez waren goed op dreef. Na het optreden, als een kleine jongen, handtekeningen gescoord. een kus van Carrie zat er helaas niet in, maar ze gaf me in ieder geval wel de ‘best wishes’ en dat samen met Gods zegen van Chip maakt de avond voor mij in ieder geval geslaagd. Mooiste nummer op die avond ‘Red Dog tracks’. Die Chip kan wel liedjes maken (Angel of the morning, Wild Thing).

Na Chip en Carrie hebben we gekeken en geluisterd naar Hayward Williams & Band. Vooral het solo-gedeelte van de man vond ik goed.

De avond sloten we af met een spetterend optreden van Southside Johnny & The Asbury Jukes. Beetje een vreemde eend op een Roots Festival, maar wel erg goed. Jammer dat het geluid enorm hard stond en dat de geluidsman erg veel moeite had alles op elkaar af te stemmen. Maar zelden zo’n goede blazerssectie gehoord en wat een energie van Southside Johnny.