Palomino en Santa Marta
Klamme warmte , gemiddeld 30℃ over 24 uur, geen airco, dat nekt mij. Kortom ons bezoek aan de Caribische kust van Colombia was geen succes. Het begon al met het ziek zijn van mijn dochter. Dat heeft de hele eerste dag in Palomino aangehouden. In de avond krabbelde ze gelukkig wat op.
We hebben zelf daarom niet heel veel ondernomen die dag.
Beetje naar het strand, wat wandelen, wat zonnen, beetje eten, nog wat zonnen, beetje hangen in de mat. Dat was het wel.
Dag twee was eigenlijk niet anders, maar nu waren de rollen omgedraaid. Nu lag ik de hele dag ziek op bed en ook Jannie had er aanzienlijk last van. Kortom dag twee had zo’n beetje hetzelfde patroon, alleen met een andere rolverdeling.
Volgens was echt de klamme warmte de oorzaak van de malaise en niet het eten.
Palomino zelf is een gehucht, vlak bij het nationale park Tayrona. Zoals gezegd ligt het aan de Caribische kust, in wat je wel bij jungle mag noemen. In het achterland doemt onmiddellijk de Sierra Nevada de Santa Marta op met toppen van meer dan 5000 meter.
Ook de verloren stad van Periode ligt in de buurt. We hebben nog overwogen om daar naar toe te gaan, maar dat betekende wel een hike van in totaal 4 dagen. De dames zagen daar toch te veel tegenop en achteraf ben ik eigenlijk ook wel opgelucht dat we het niet gedaan hebben met die warmte.
Op dag 3 gingen we met de bus terug naar Santa Marta.
Aangezien we in een deel van Colombia waren waar ook nog heuse indianen (de oorspronkelijke bevolking!) voorkomen, was het des te leuk om te zien dat een deel van de buspassagiers Indiaan was. Indianen vormen daar echt een kleine minderheid en volgens mij worden ze flink achtergesteld. Los van het feit dat ze een kleine minderheid zijn, zien ze er ook echt klein uit en gekleed in witte gewaden (kleding). Moest toch wel denken aan de stammen in Tanzania, die we daar gezien hebben en ook Staphorst kwam nog een beetje voorbij in mijn gedachten.
Santa Marta
Santa Marta is een stad waar ik niet nog eens naar toe zou gaan. Druk, lelijk, chaotisch, geen gebouw meer heel, onveilig gevoel.
Moet wel eerlijk toegeven dat het hostel super relaxed was en dat we in de avond wel leuk hebben gegeten en gedronken in het havengebied.
De volgende ochtend voor vertrek ben ik de stad nog even in gegaan om wat foto’s te schieten, maar zelfs om half 9 werd mij al door verschillende mensen te kennen gegeven dat ik niet met mijn camera moest rondlopen. Pericoloso (of was het toch peligroso ?), te gevaarlijk hier. Ik bedoel maar, leuk is anders. Nu zitten we in Medellin. In mijn volgende blog meer hierover.
Adios amigo’s
