2. No candles please
1. Perspectief
De plas
Goudse gevel
Harouna Samaké
Harouna Samaké is één van Mali’s beste kamale n’goni spelers. Nadat hij vele jaren in de band van Salif Keita speelde, werkte hij ook samen met o.a. Bassekou Kouyate, Blick Bassy, Djessou Mory Kanté, Zani Diabaté en Bela Fleck. Niet de minsten. Zijn optreden in Grounds was een waar genot.
Jo Harman in LantarenVenster
Jo Harman trad op een zonnige zondagmiddag 26 februari op in LantarenVenster samen met Mike Mayfield op gitaar en Frank Montis op keyboards/piano.
Het concert begon met een paar solonummers gespeeld door Mike Mayfield, waarna de hoogzwangere Jo Harman en Frank Montis aansloten om het Trio compleet te maken. Het was een van de laatste concerten van Jo voor haar bevalling.
Ik vond het een mooi concert maar de volgende keer zie ik haar toch weer graag met voltallige bezetting van een band, want dat miste ik toch wel.
Gelukkig speelde ze nummers zoals I shall not be moved. De meeste nummers werden opgevoerd in een wat rustige soul, jazzy uitvoering. Al met al toch wel gepast gezien haar toestand. Al met een fijne zondagmiddagbesteding.
Vieux Farka Touré
Vieux Farka Touré, de zoon van …, trad op in Bird Rotterdam en de Malinese gitarist maakte er een feestje van. Mali blues op zijn best. De Jimi Hendrix van de Sahara maakte zijn faam dubbel en dwars waar.
The Hello Darlins
The Hello Darlins, tot voor kort een onbeschreven blad bij mij, maar sinds het Ramblin’ Roots festival in Utrecht ben ik ze gaan volgen. In Utrecht zag ik ze maar kort, kwam halverwege het concert binnenvallen, maar werd meteen al geraakt door hun prachtige muziek, harmonieuze vocalen (wat passen die stemmen mooi bij elkaar), humor en geweldige songkeuze.
Sindsdien ben ik ze zoals gezegd gaan volgen op social media en spotify en gisteren, 27 januari, zag ik ze opnieuw, in Koudekerk aan den Rijn. Een klein dorpje onder de rook van Alphen aan den Rijn. Het zaaltje waar ze speelden was heel klein, eigenlijk onooglijk, maar ja, het gaat uiteindelijk om de muziek en ja, die was prachtig.
Het was een prachtig optreden, Americana en Roots (eigenlijk een lelijk containerbegrip) in optima forma. Mooi opgebouwd, gelardeerd met mooie anekdotes, de nodige humor en ernst.
Middelpunt van de band is de zangeres Candace Lacina, een vrouw met prachtige stem en een ontwapende persoonlijkheid. Samen met haar partner en toetsenist Mike Little, vormt ze de kern van de band. In wisselende samenstelling treden ze met grote regelmaat op. Het zijn allemaal muzikanten die sporen allang hebben verdiend en dat hoor je ook vanaf. Maar wat ik vooral mooi vind is dat ze behalve knettergoed spelen, ook zoveel speelplezier uitstralen.
Gisteren speelden ze vooral nummers van hun debuut elpee ‘Go By Feel’.
Maar ook nieuwe songs werden gespeeld en ook enkele covers, zoals ‘I’m On Fire’ van Bruce Springsteen. Heerlijk.
Twee nummers van The Hello Darlins wil ik er toch even uitlichten, nl ‘Aberdeen’ en ‘Still Waters’. Wat een prachtige persoonlijke nummers zijn dat met ook super teksten. Ze staan bij mij al de hele dag op.
Hou je van Americana, Roots muziek dan zou ik hun zeker gaan volgen of eens beluisteren op Spotify of zo.
DAG 4 VAN 4 DAGEN EUROSONIC NOORDERSLAG ESNS
De laatste dag van ESNS begon in de middag met een randprogramma van Excelsior Recordings bij OHK. Helaas Hallo Venray gemist, maar wel het optreden van Bob Uit Zuid en een stukje Nagasaki Swim. Heb me wel vermaakt, vooral bij Bob Uit Zuid vermaakte ik met zijn humoristische teksten teksten over bv. Karpers en Sint Bernardshonden :-).
Ik heb gouden hengels, En een dik pak voer, Dikke schub op de kant, Met de buik van een boer, Bob uit zuid, In een tent met een vloer, Mijn visschuur, Lijkt op de Carrefour, Shimano jas aan, Die met schaapswol gevoerd.
Na dit aperitiefje was het tijd voor het Noorderslag festival, de afsluiter van 4 intense dagen vol met muziek.
Genoten van de vele optredens, maar 4 dagen muziek hakte er toch wel in, dus halverwege toch wel een serieuze dip 😉
Di-rect legde een gloedvolle, bij vlagen bombastisch show neer. Ze bewezen dat ze de top-act van Nederland zijn op dit moment. Maar het meest genoot ik toch van Nusantara Beat. Heerlijk dansbare muziek. Het was onmogelijk hier stil te blijven staan. Voor de rest heb ik het festival ervaren als een live spotify-playlist van nieuwe Nederlandse muziek en daar is niets mis mee.
Moe maar voldaan kijk ik terug op 4 heerlijke dagen vol muziek.
DAG 3 VAN 4 DAGEN EUROSONIC NOORDERSLAG ESNS
Dag 3 begon al vroeg. Om 11 uur een wandeldate met Tim Knol. 7 km struinen door Groningen met om de paar kilometer een stop met live-muziek met gasten. Hoe leuk was dat. Echt van genoten.
Na een kort intermezzo bij familie startte ik de avond met Steeby & the Better Days. Steeby is een Groningse rapper die hiphop combineert met jazz en funky invloeden. Erg leuk om naar te luisteren.
Na Steeby ging ik naar Monsieur Doumani uit Nicosia. Nicosia associeer ik meteen met een mandoline. Nou dat cliché klopt niet helemaal. Het was nl een tzouras en deze klonk niet echt zacht. Interessant was het wel.
Van Monsieur Doumani naar de volgende act was letterlijk een kleine stap. In de Akerk trad Latanya Alberto op. Een Nederlandse zangeres. Neo soul gecombineerd met r&b en jazz. Niet onaardig maar niet echt spannend, dit in tegenstelling tot haar outfit.
Robin Kester was de volgende act die ik bezocht. Dit was toch wel één van de positieve verrassingen op ESNS. Wat een heerlijke muziek.
het programma omschreef haar muziek als volgt
Robin Kester’s sound is a dreamy blend of a gentle, beguiling voice and experimentation with retro guitars, vintage synthesizers and an antique vibraphonette.
Het laatste concert op de avond was van The Jordan. De nieuwe band van de voormalige zangers van Caro Emerald, Caroline Van der Leeuw. Lekker in het gehoor liggende popsongs, waar ze zo mee naar het Songfestval kan gaan of de soundtrack van James Bond kan vertolken.
